czy można pracować?

w wakacje zawsze,

a może teraz mi się tak wydaje,

pracowałam

raz to nawet za granicą i tego nie wspominam miło,

pomidorów nie jadłam później co najmniej rok

ta wakacyjna praca wówczas wcale nie była traktowana jak praca

wyjazdy na harcerskie obozy

to nie praca

to czysta przyjemność

i ci ludzie

i atmosfera

i przyjaźnie do dziś

a

że odpowiedzialność

że zmęczenie

że wiele dni przygotowań przed

o tym nie myślałam

tego nie liczyłam

bardzo szybko zaczęłam poważną pracę, zatrudniona w jednej z nowosądeckich szkół jako pani “świetliczanka” jeszcze przez kilka miesięcy dostawałam kartki dla dzieci, takie z czekoladą, śmieszne to było

kartek nie ma

czekoladę mogę kupić w każdym sklepie

praca z dziećmi została

(przeznaczenie?)

pieniądze

bez względu na to ile

to pieniądze

poważna sprawa

nie żadne tam pieniążki

i ta niezależność

świadomość wydawania

przeliczanie i myślenie

czy się opłaca

czy warto

ile jeszcze brakuje

satysfakcja z pierwszej kupionej gitary

z zaproszenia mamy do kawiarni

pierwszej zupełnie własnej sukienki

(którą ktoś ukradł na pomidorowych saksach)

dzisiaj kiedy zaczynam być stara

pozwalam wszystkim naszym dzieciom pracować

jednym wcześniej, innym ciut później

każdy kto wychowuje się w naszym domu pracuje

obserwuję kto jest gotowy

i pozwalam

praca jest swego rodzaju nagrodą

przecież nie każdy może

pierwsza praca to to co robimy każdego dnia w domu

u nas każdy

pierze

prasuje

przygotowuje posiłki

sprząta w łazience

sprząta w kuchni

podlewa kwiaty

pracuje w ogrodzie

kosi

myje podłogi, okna itd.

najsłabiej wyglądają porządki we własnych szafach

ale jak się okazuje

kiedy zaczynają mieszkać sami

potrafią to zrobić i dbają o ten ład jak nigdy wcześniej

druga praca to pomoc znajomym

bywało różnie

pilnowanie dzieci

zbieranie jabłek

mycie okien

malowanie ścian

to takie działania kiedy nikt nie mówi o pieniądzach

ale zawsze mówię o potrzebie pomocy

idź - są starsi mają mniej siły

idź - są młodzi chcieliby być chwilę sami

idź - zrobisz im przyjemność

idź - warto

zawsze dostają za to uczciwe wynagrodzenie

nigdy nie idą ze świadomością że je dostaną

trzecia praca, to wakacje

w zależności od wieku

ulotki

grill

pilnowanie dzieci

malowanie płotu

plewienie

pilnowanie kotów - też było

tu stawka jest ustalona z góry

a umowa ze mną tylko jedna

“powiedz ile zarobiłeś i mniej więcej na co wydajesz”

nie zawiodłam się na tej umowie

nie zawiedli się też pracodawcy

trzecia praca to

praktyki szkolne

myślę, że realizowane dobrze jeśli szef proponuje dodatkowe przyjście i dorobienie sobie w czasie przygotowywania ważnej uroczystości (ślub, komunia, spotkanie biznesowe) i nie proponuje tego wszystkim

kiedy podejmują się czwartej pracy

są gotowi

wiedzą jak rozmawiać

o pracy

o płacy

o sobie w tej pracy

o zasadach

o oczekiwaniach

jak się zachować

jak nie zachłysnąć się pierwszą wypłatą

w miarę rozsądnie wydawać

12 dzieci które wyszły w świat

1 które nie podjęło pracy

to chyba niezły wynik

kiedy podejmują się

pierwszej

drugiej

czy kolejnej

“leżę krzyżem i martwię się czy podołają”

i dziękuję,

że mam takich odważnych znajomych którzy pozwalają im doświadczyć

i dziękuję

rodzicom naszych dzieci, że zgadzają się na to doświadczanie

i wierzę, że ci którzy się nie zgodzili, jednak się zgodzą

cdn.

czy Woli, potrzebny jest wolontariat

Taki tytuł chodzi już za mną kilka lat.

Może nawet kiedyś napiszę o tym jakiś konkretny materiał.

Mieszkanie na Woli Justowskiej w Krakowie to nie byle co.

Kiedy 12 lat temu mieliśmy się tu sprowadzić, żeby prowadzić Rodzinny Dom Dziecka przyznam, że miałam stracha. Taka “wypasiona” dzielnica i my. Okazało się, że obawy były tylko obawami, a ludzie przyjaźni i co najważniejsze nie wchodzący drugim z butami w życie.

Jednym słowem, pełna kultura (od drugiego roku życia).

Ale czy Woli, a może raczej, czy na Woli potrzebny jest wolontariat?

Nie będę nikogo trzymać w niepewności.

Nam jest potrzebny.

Może nie taki jak większości się wydaje. Więc raczej nie szukamy wsparcia w kwestii nauki naszych dzieci. Raczej. Bo korepetycje z języka polskiego w czasie wakacji by się nam przydały (poziom klasa 6). Ale współpraca w tak delikatnych kwestiach jak nauka szkolna, nie jest taka prosta. Średni czas koncentracji 15 minut, motywacja w skali mikro, zaległości natomiast w skali makro. Nie można być “mientkim”, ale twardziel też nie jest mile widziany.

Czyli zROZumienia wielkiego potrzeba.

To była tak dygresja, bo tak naprawdę to ten wolontariat inny nam się marzy.

Inny, czyli jaki?

Tak sobie myślimy, że są ludzie którym się wydaje, że są niepotrzebni nikomu.

Że - dzieci się wyprowadziły.

Że - wnuki nie odwiedzają.

Że - znajomi z pracy jakoś się rozpierzchli.

Że - dłużą się  godziny w czasie dnia.

Że - tyle jeszcze chcieliby i mogliby zrobić.

Często są to ludzie którzy nie wiedzą, że mogą być potrzebni innym.

Mogliby - zadbać o nasz ogród.

Mogliby - być złotą rączką od napraw drobnych.

Mogliby - robótki ręczne z nami trenować.

Mogliby - kartki świąteczne z nami przygotowywać.

Mogliby - kulinarnie podciągnąć nasze dzieci, bo dla mnie to już chyba ratunku nie ma w tym zakresie.

Mogliby - podzielić się swoją pasją.

Mogliby - podzielić się swoim czasem.

Mogliby - wyjść do kina, teatru, czy na koncert muzyki wszelakiej.

Część, rzeczy mogliby zrobić z nami.

Część, rzeczy mogliby zrobić dla nas.

Dla takiej osoby, mogłaby to być jakaś prosta sprawa - szachy, fotografia, gitara, pianino, przetwory, szycie, czytanie …,

a dla nas ocean wsparcia.

Przeczytałam to wszystko i zauważyłam, że jakiś schemat mi powstał.

Jakiś apel do osób starszych, samotnych …

A to nie tak.

Do młodych duchem piszę.

Do tych którzy mają moc, dzielenia się z innymi.

Do Ciebie.

? kto za mną stoi

dzisiejszy dzień

dzisiejsze rozmowy

dzisiejsze myśli

a szczególnie jedna która pozostała i męczy

i czeka żeby ją zapisać i nazwać

nikt za mną nie stoi

zastanawiałam się jak to jest

ludzie

pieniądze

działania

w NGO

moc

ilość

jakość

za organizacjami tymi od

zdrowia

kultury

sporu

ekologi

ekonomi

czy polityki stoją ludzie

a te od spraw społecznych

takie jakby samotne

mniejsze

ciche

mam

tak mi się wydaje

pewien pogląd

w organizacjach tych od kultury – twórcy

to oni są siłą napędową pomysłów i działań

w organizacjach tych od sportu – sportowcy, trenerzy

to oni są siłą napędową pomysłów i działań

w organizacjach tych od zdrowia – pacjenci, ich rodziny, lekarze

to oni są siłą napędową pomysłów i działań

i tak dalej

i tak dalej

w organizacjach tych od pomocy społecznej – ?

bezdomni?

uzależnieni?

bici?

wykorzystywani?

dzieci?

My działający „dla” i „z”

nadal jesteśmy postrzegani jak petenci, pensjonariusze, podopieczni

pomocy społecznej

i jakoś bardzo

bardzo

wolno

zmienia się optyka

no bo jak to

tak nie wiadomo dlaczego

ktoś chce pomóc

sierocie

bezdomnemu

uzależnionemu

jaki ma w tym interes?

(bo tak bezinteresownie to przecież nie)

i jak to zbadać i ocenić czy pomógł

przecież dzieci

są już w rodzinie zastępczej rok

i nie mają samych piątek

i uciekają

i niszczą

i …

a ci bezdomni

no to jak

nie chcą wypowiedzieć się w telewizji

że ktoś pomógł

dlaczego żyli na ulicy

gdzie ich rodzina i znajomi

o uzależnionych

to nawet trudno wspominać

tyle się dla nich robi

profilaktyka

akcje

leczenie

asystenci

praca

a oni nadal swoje

no bo jak to

tak nie wiadomo dlaczego

ktoś chce pomóc

sierocie

bezdomnemu

uzależnionemu

jaki ma w tym interes?

(bo tak bezinteresownie to przecież nie)

i kiedy myślę, że nikt za mną nie stoi,

że pomocy znikąd nie uzyskam,

mówię sobie głośno,

jak to nikt?

A dzieci

a ich rodziny

a…

ich zmiana

ich działanie

ich słowa

choćby najmniejsze

są największym

dowodem

na to, że trzeba

dowodem

na to, że warto

więc

z a p r a s z a m

działaj

nawet kiedy są tacy którzy myślą

jaki masz w tym interes?

(bo tak bezinteresownie to przecież nie)