nie chcę być rodziną zastępczą

ponad 20 lat temu podjęliśmy życiową, rodzinną decyzję

my – dwoje dorosłych - w imieniu swoim i trójki naszych dzieci

postanowiliśmy prowadzić Rodzinny Dom Dziecka

nie interesowała nas adopcja

nie chcieliśmy być rodziną zastępczą

tym bardziej nie marzyliśmy o pogotowiu rodzinnym

Rodzinny Dom Dziecka

w tym szaleństwie jest metoda

dzieci w różnym wieku

jak w rodzinie

nasz cel: nie ważne gdzie, ważne co

więc skończyliśmy wszelkie szkolenia

i zaczęliśmy poszukiwania

poszukiwania miejsca

gościnny okazał się Kraków

w innych miastach i miasteczkach które wcześniej odwiedziliśmy

(po wysłuchaniu czy obejrzeniu różnych programów),

słyszeliśmy jedno pytanie - 

macie lokal który pomieści waszą rodzinę i 8 dzieci powierzonych?

nie mieliśmy

Kraków miał

po pięciu latach poszukiwań trzeba było jeszcze raz przejść szkolenie i kwalifikacje

i kiedy zapadła decyzja w ciągu 1 (słownie jednego) miesiąca

przeprowadziliśmy się z Nowego Sącza do Krakowa

zlikwidowaliśmy całe nasze życie

żeby wejść w wielką niewiadomą

dzisiaj kiedy słyszę w różnych okolicznościach pytanie - „nie boisz się”

odpowiadam - „ale czego”

największe ryzyko w życiu podjęliśmy

- przejęliśmy odpowiedzialność za młodych ludzi

- wystawiliśmy na wielką próbę nasz związek

- naraziliśmy też nasze biologiczne dzieci na wielką niewiadomą od której nie ma odwrotu

nie ma odwrotu?

to proste dlaczego

„Stajesz się na zawsze odpowiedzialny za to co oswoiłeś.” Mały Książę

to poczucie naszej odpowiedzialności za Tych oswojonych wykorzystują „zarządzający” pieczą na wszelkich szczeblach i we wszystkich rodzajach władzy

a ja nie chcę

nie zgadzam się

żeby ktoś manipulował przy moim poczuciu odpowiedzialności

ktoś kto podsunął ustawodawcy pomysł na takie, a nie inne rozwiązania nowelizacyjne nie ma pojęcia jakie motywacje kierują ludzi na drogę bycia opiekunem zastępczym

zapomnieli, że każdy jest inny

że ma inne predyspozycje, umiejętności i możliwości,

nie chcę być rodziną zastępczą

nie chcę przyjmować i opiekować się maluchami

nie czuję rozanielenia na widok bobasków

może inni tak

ja nie

nie chcę gotować zupek

prowadzić pierwszy raz do przedszkola czy szkoły

obserwować jak wypadają mleczaki

kupować baloników

uczyć pierwszych słów

nie nadaję się do tego

słaba jestem w te klocki

i naprawdę wielki szacun i podziw dla tych którzy mogą, potrafią, lubią

mam za to siłę spędzić noc na komisariacie zgłaszając kolejną ucieczkę

uczyć nastolatkę higieny którą ogarnia przeciętny kilkulatek

pracować z młodzieżą która kradnie, bije, spożywa ...

mam siłę i umiejętność przeprowadzania po tysiąc razy tych samych rozmów o potrzebie edukacji, o przyjaźni, miłości, przebaczaniu, różnorodności, tolerancji

potrafię uczyć – zrozumienia, „rodziny”, rozmowy, słuchania, szacunku, przewidywania, konsekwencji, odwagi, prawdy, samodzielności …

TO MOCE KTÓRE POSIADA NASZA RODZINA 

nie chcę

nie zgadzam się

żeby placówka typu rodzinnego którą prowadzę została wyeliminowana (to słowo z nowelizacji)

nie chcę pracować z dziećmi poniżej 10 roku życia

pewnie dla wielu czytających nie jest ważne czego chcę, a czego nie chcę

i faktycznie nie to jest najważniejsze

ważne jest to że, wprowadzając takie, a nie inne zapisy 

zabiera się nastolatkom szansę na życie w rodzinie

dlaczego?

bo nie będzie wolnych miejsc