"... na zachwyt i ludzką życzliwość"

I

Kilka miesięcy temu rozmawiałam z CZŁOWIEKIEM.

za późno, już było

nie wiedziałam o tym

a i CZŁOWIEK starał się nie dopuszczać „późnych” myśli do siebie

Za późno, bo kilka tygodni po tej rozmowie CZŁOWIEK zmarł.

CZŁOWIEK – Monika Szwaja.

Pierwszy raz zamieniłyśmy kilka zdań, na Szantach, w przerwie prowadzonego przez nią koncertu. 

Jakieś grzeczności, wpis do książki…

Drugi i ostatni, na Targach Książki.

Pamiętam tą niecierpliwą kolejkę, i poczucie, że mamy sobie tyle do powiedzenia.

Podarowałam jej wtedy szydełkową lalkę.

Umawiałyśmy się, na przeprowadzenie konkursu literackiego.

Powiedziała, że jeśli zdrowie pozwoli.

Nie pozwoliło.

Mówiłam, o tym, że uwielbiam czytać jak pięknie a zarazem normalnie pisze o problemach dzieci i młodzieży. Ona mówiła, że wcześniej nikt nie rozmawiał z nią o tych wątkach. Większość zwracała uwagę na układy damsko - męskie.

Ja w każdej jej książce widzę dziecko – uzależnione, w ciąży, samotne, rozwodzących się rodziców, nie spełniające ich oczekiwań, upośledzone, zagubione – dziecko „opisane” normalnie. 

Jego problemy, samotność, decyzje … i dopiero później mądrych, normalnych dorosłych.

II

fioletowy motyl

żółta opaska i trzy czarne kropki

kropka na dłoni

tatuaż z malutkimi serduszkami

przypięta wstążeczka

…

oznaczenie 

wyjaśnienia

nie zadawaj trudnych pytań, bo to ktoś po traumatycznych przeżyciach

nie zwracaj zbytniej uwagi lecz dyskretnie pomóż, bo to ktoś kto nie widzi

nie pytaj o nic tylko pomóż, bo to ktoś kto doświadcza przemocy

bądź delikatny, bo to ktoś kto stracił dziecko

…

Czy naprawdę sami z siebie nie mamy wyczucia jak się zachować, żeby nie urazić, nie litować się, a jednak pomóc.

Czy naprawdę nie widzimy, nie współodczuwamy.

Czy naprawdę nie potrafimy, tak normalnie...

Czy każdą potrzebę, dolegliwość, ułomność musimy oznaczać i opisywać i podpowiadać: 

- to jestem ja, jestem inny, zwróć na mnie uwagę, a jednocześnie nie zwracaj na mnie uwagi,

-to inny, musisz być względem niego, miły, uprzejmy, delikatny, pomocny.

To kiedyś było i powinno być nadal normalne;

- widzę,

- słyszę,

- kojarzę,

- wiem co zrobić,

- nie jestem nachalny,

-pomagam tyle ile potrzeba,

- nie uzależniam,

- nie poniżam,

- nie jestem uprzedzony …

Brakuje mi CZŁOWIEKA, jego pięknej normalności w książkach o życiu. 

a tytuł, to taki mikro fragment: 
A gdzie jest miejsce na miłość - Jacek Mazanec i Kapela za pięć dwunasta